Cure4Life blog
Een momentje voor Marcel.
“Alexia Venema van Cure4Life Haarlemmermeer leerde Marcel kennen tijdens een zwangerschapsvervanging april – oktober 2019 in Amsterdam-Noord. Marcel begon spontaan te bloggen over zijn traject. Zijn bijdragen zijn oprecht, vlot geschreven, grappig en goed leesbaar. Wij nodigen je dan ook van harte uit om zijn artikelen te gaan lezen.”
•
Als ik buk om mijn schoenveters te strikken heeft dat zo zijn gevolgen. De temperatuur in mijn hoofd loopt op. Het begint te bonken en er dwarrelt stoom uit mijn oren. Voor mijn ogen dansen zwarte vlekken. Ik krijg het benauwd. Maar ja, wat wil je met een pens zo groot als een watermeloen die alle luchttoevoer blokkeert? Ik weet al jaren niet beter, maar ga er – na diverse kansloze diëten – nu serieus werk van maken. Want met mijn BMI, in combinatie met mijn 59 jaren, schuur ik tegen de gevarenzone aan. Hart- en vaatziekten liggen op de loer. Ik start daarom binnenkort met een traject om verantwoord, onder professionele begeleiding 15 kilo kwijt te raken.
Van nature had ik beslist een atletisch lichaam. Maar rond mijn 25ste ging het mis. Er begon een buikje te groeien. Het buikje werd een buik en die is nooit meer weggegaan. Oorzaak? Tja. Onder meer wijt ik het aan een enorme eetlust die zich vertaalt in meerdere keren een bord volscheppen en niet altijd even gezond eten.
Voorbeeldje: ik was ooit redacteur van een horecakrant en schoof eens aan bij een restaurant, dat het ‘onbeperkt spareribs eten’ wilde promoten. Ik zou daar een verhaal over schrijven, en ja, zoiets is natuurlijk alleen mogelijk met de juiste input. De serveerster liep zuchtend af en aan. Eerst zag ze de lol er nog van in, later begon ze wat stuurs te kijken. De kok stak op een zeker moment zijn hoofd om de hoek; zijn bezorgde, bijna angstige blik zie ik zo weer voor me. Ik ben toen maar gestopt. Maar eigenlijk had ik nog best trek.
Er waren momenten dat ik mijn overgewicht zat was. Meestal als de zomervakantie naderde. Dan stortte ik me op een dieet dat toen gangbaar was. Het brooddieet bijvoorbeeld. Om de dag alleen maar volkorenbrood eten en op de andere dagen eten wat ik maar wilde. Daar wist ik dan wel raad mee.
Het was goed te doen, mijn moeder werkte uitstekend mee en na twee maanden was ik vier kilo afgevallen. Hoezee! Maar het brood kwam me op een dag echt mijn neus uit. Ik beende naar het winkelcentrum, stapte de bistro binnen waar ik regelmatig met mijn beste vriend een biertje dronk en daarbij standaard een portie saté bestelde en liet die nu ook aanrukken. Wat een genot. Totdat de barman mij wees op iemand die buiten voor het raam naar me stond te kijken. Mijn moeder. Met het dieet ben ik toen maar gestopt.
Montignac. Dat was mijn volgende dieet. Een wat duistere methode, in die zin dat je best veel lekkers mocht eten. Veel pure chocola ook. Dat sprak mij bijzonder aan. Maar het werkte – volgens verwachting – niet.
Datzelfde gold voor de sapkuur die ik daarna probeerde. Een martelgang van een week. Als ontbijt slechts een shake en in de loop van de dag, bij eventuele trek, een notenreep als tussendoortje. Die propte ik meestal een kwartier na het ontbijt al naar binnen. Verder tomatensap en – hoe erg, als ik eraan terugdenk – zuurkoolsap. Niet weg te krijgen. Had ik eindelijk, eindelijk een glas kokhalzend op, was het alweer tijd voor het volgende glas.
Weerzinwekkend.
Lang tijd heb ik me niet meer aan een dieet gewaagd. Geen enkele animo. Totdat mijn overgewicht me weer danig begon tegen te staan. Nu maar eens geen dieet, maar meer een gezonder voedingspatroon. Geen slecht idee. Ik ging Googlen wat ik zou kunnen doen. Wat verwarrend allemaal. Wonderlijk hoe allerlei deskundigen elkaar tegenspreken. Smoothies, die zijn gezond, zegt de een; nee, geen smoothies, zegt de ander, want de mens is gemaakt om te kauwen. Ontbijt overslaan, zegt de een. Nee, juist wel ontbijten, zegt de ander. Fruitontbijt. Nee, eieren met spek.
Geen koolhydraten. Ja, wel koolhydraten, maar alleen de gezonde. Calorieën verbranden. Nee, het gaat niet om calorieën. Om gèk van te worden.
Fitness dan maar. Eerst een paar weken de longen uit mijn lijf getrapt tijdens spinningsessies. Heeft niets geholpen. Na mijn verhuizing een jaar aan gewichten gesjord in een sportschool. Haalde niets uit. Ja, ik kon ineens zwaarder tillen, maar daar ging het mij niet om. Laat maar zitten, dacht ik.
Maar zoals het nu gaat, gaat het niet goed. Dat besefte ik onlangs toen het zo heet was. Puffen, steunen en kreunen. Overhemden waar de knopen vanaf springen, T-shirts waarvan de onderste rand omhoog kruipt naar mijn navel.
Gatverdamme.
En dus ga ik er nu serieus werk van maken. Geen opwelling deze keer, maar een doordachte beslissing. Verantwoord afvallen, terug naar dat atletische lichaam, lichter leven. Omdat ik dat mezelf gun, iets wat ik niet eerder heb gehad. Zit daar misschien de sleutel? Ik ben gestuit op een betrouwbare, medisch onderlegde organisatie. Daar heb ik een prima intakegesprek gehad. Aan de hand van een lange vragenlijst, afgetapte urine, speekseltest en afgenomen bloed wordt nu een plan samengesteld, geheel afgestemd op mijn persoon.
Over twee weken begin ik. Op mijn zestigste verjaardag – juli volgend jaar – ben ik 15 kilo lichter. Dat vier ik dan met bak radijs.
“Wat heb ik allemaal al gedaan? Ik heb minder brood gegeten. Ook een tijdje minder pasta. Ik heb tot een paar weken terug elke vrijdag een fruitdag ingelast. En laatst een detox kuur gehouden. Ik heb hardgelopen in het bos. Aan de gewichten gehangen in de sportschool. Ik heb zelfs pillen, shakes en poeders genomen. Kijk, ik heb alles geprobeerd. Maar hoe komt het dat ik toch niet afval?”
