Cure4Life blog
Een momentje voor Marcel.
“Alexia Venema van Cure4Life Haarlemmermeer leerde Marcel kennen tijdens een zwangerschapsvervanging april – oktober 2019 in Amsterdam-Noord. Marcel begon spontaan te bloggen over zijn traject. Zijn bijdragen zijn oprecht, vlot geschreven, grappig en goed leesbaar. Wij nodigen je dan ook van harte uit om zijn artikelen te gaan lezen.”
•
Rijden leverde geen problemen op, maar vanwege de storm moest ik wel mijn stuur stevig met beide handen vasthouden. Ik bereikte mijn bestemming ongedeerd. Een halfuur later reed ik terug over dezelfde weg. Die zag er toen net even anders uit. Politieauto’s met de zwaailichten aan hadden hem afgezet. Agenten in gele hesjes leidden het verkeer om. Twee auto’s met flinke deuken werden weggetakeld. De dader – een kloeke boom – lag dwars over de weg. Ik had hem op de heenweg zomaar op mijn dak kunnen krijgen – en wellicht op mijn hoofd. Wat ik hiermee zeggen wil: mijn leven heb ik niet geheel in de hand. Maar wat ik wel in de hand heb: in hoeverre ik me aan het programma houd om een gezond gewicht te bereiken. ‘Jij hebt de regie over je lichaam’, zei mijn coach laatst. En zo is dat. Baas in eigen buik, noem ik het zelf, met een knipoog naar de Dolle Mina’s uit de jaren zeventig van de vorige eeuw.
De Dolle Mina’s, ken je ze nog? Als je net als ik tegen de 60 jaar loopt opent zich vast een luikje in je geheugen. Even ter opheldering: Dolle Mina was een linkse, nogal radicale feministische actiegroep die streed voor gelijke rechten voor vrouwen. De dames zochten het in ludieke acties.
Ze bestormden Kasteel Nijenrode, de oudste universiteit van Nederland. Die was namelijk alleen toegankelijk voor mannen. Ze verbrandden een dameskorset bij het standbeeld van Wilhelmina Drucker, de heldhaftige vrouwenstrijdster naar wie de groep is vernoemd.
Ze bonden openbare urinoirs dicht met roze linten omdat dergelijke gelegenheden voor vrouwen niet bestonden. En onder het motto ‘Baas in eigen Buik’ onderstreepten ze dat vrouwen zelf moesten kunnen beslissen over abortus.
Gelijk hadden ze.
Mijn eigen actie om een gezonder leven te leiden met het gewicht dat daarbij past is helemaal niet zo ludiek. Hoewel, voor mij wel. Het programma waarvoor ik heb gekozen is geheel anders dan de diëten die ik ooit heb gevolgd. Van Atkins tot Montignac, van sap- tot smoothiekuur – het waren stuk voor stuk mislukkingen. Wat vooral te maken had met mijn gebrek aan disclipline. Binnen een week wilde ik 10 kilo kwijt en anders maar niet. Meestal haalde ik het einde van de week trouwens niet wegens scheurende honger.
Nee, dan is wat ik nu doe geheel andere koek. Nu draait het ‘gewoon’ om gezonder eten in afgepaste hoeveelheden om overgewicht kwijt te raken. Heb ik mijn streefgewicht bereikt, dan trek ik mijn nieuwe leeflijn door totdat ik een natuurlijke dood sterf of alsnog een boom op mijn hoofd krijg. Zo blijf ik op mijn gezonde gewicht.
Dat streefgewicht komt steeds meer in de buurt. In september woog ik nog 85,4 kilo en sprongen de knoopjes eigengereid van mijn overhemd zodra ik dat om mijn lijf spande. En nu, volgens de laatste meting, toont de display op mijn weegschaal 73,2 kilo aan – ja, ho ho, met mijn kleren aan en ná mijn ontbijt! Nu gaat het erom de laatste rit naar de finish te volbrengen. Op naar de 65 kilo.
Het viel me niet altijd mee. Ik was een tijdje eigenlijk best tevreden. Dat vertaalde zich in het laten vieren der touwen, een wat makkelijke houding. Toch maar even dat stukje chocoladecake, eigenhandig gebakken door mijn lieve dochter. Handje chips tijdens het voetballen kijken met mijn zoon – het sloop er zomaar in. Dan moet je net mijn coach hebben. Die houdt me scherp en dat heb ik keihard nodig. Op eigen kracht zou het me toch niet helemaal lukken, vrees ik.
Ik hield me alweer aan ruim 2 liter water drinken per dag. Dat gaat me zelfs heel makkelijk af. Van nature dronk ik nooit zoveel, maar nu zit het in mijn systeem. Ik krijg zelfs een droge mond en dorst als ik even vergeet een nieuw longdrinkglas te vullen. En dan zit er al anderhalve liter in mijn mik.
Ik slaag er steeds beter in mijn snacktrek te tackelen. Die speelt soms rond een uur of vijf op en dat is voor mij nogal een dingetje. Hoe ik daarmee afreken? Eigenlijk verrassend eenvoudig: begint het in de maagstreek te knagen, dan… neem ik dat gewoon waar, benoem ik het en doe ik er verder niets mee. En verdomd, dan verdwijnt dat gevoel gewoon. Echt waar.
Nu moet ik me alleen nog houden aan de regel om mijn voeding af te wegen en me streng aan de voorgeschreven porties te houden. Daarmee boek ik de volle winst, het is het laatste wat me te doen staat.
‘Jij hebt de regie over je lichaam’, zei mijn coach. Ze zei het tussen neus en lippen door, terwijl ze onze nieuwe afspraak in haar agenda. Het heeft me enorm getriggerd, ik voelde en enorme munt vallen. Dit heb ik geheel in eigen hand. Ik ben baas in eigen buik. Binnen twee maanden haal ik de finish. Juichend!
“Wat heb ik allemaal al gedaan? Ik heb minder brood gegeten. Ook een tijdje minder pasta. Ik heb tot een paar weken terug elke vrijdag een fruitdag ingelast. En laatst een detox kuur gehouden. Ik heb hardgelopen in het bos. Aan de gewichten gehangen in de sportschool. Ik heb zelfs pillen, shakes en poeders genomen. Kijk, ik heb alles geprobeerd. Maar hoe komt het dat ik toch niet afval?”
