Cure4Life blog
Ik leg met gemengde gevoelens twee volkoren crackers op het aanrecht en bedek ze met geitenkaas, schijfjes komkommer en plakjes tomaat. Mijn ontbijt. Reuze gezond natuurlijk, en best lekker, maar… hoe kom ik daarna de uren tot mijn lunch door? Ga ik het traject waarvoor ik heb gekozen om mijn wat ongezonde ik-doe-maar-wat-patroon om te buigen tot een gezonde leefstijl en minimaal 15 kilo af te vallen überhaupt volhouden? Discipline is bij mij doorgaans ver te zoeken, gierende trek des te meer.
Met dit voor mij alternatieve ontbijt klonk twee weken geleden het officiële startschot van mijn afvalrace. Ik weeg 85 kilo, meet 1,69 meter en als ik onder de douche sta en naar beneden kijk kan ik alleen mijn tenen zien. Zeker vanwege mijn leeftijd – 59 jaar – niet bepaald optimaal. Dat wordt gestaafd met keiharde feiten: een zorgwekkend BMI, mijn darmflora van de rel en een lever waarop ik een te zwaar beroep doe. Hart- en vaatziekten liggen op de loer als dreigende onweerswolken. Ingrijpen is noodzakelijk. Gelukkig heb ik dat zelf op tijd onderkend.
Waarom heb ik zoveel met eten? Geen idee. Maar ik ben een Bourgondiër met een moddervette hoofdletter B. Als tiener kroop ik ‘s ochtends na het ontwaken mijn bed uit en liep rechtstreeks naar de keuken. Niet om onbelemmerd te gaan snaaien, maar om een paar kookboeken uit een kast te pakken en mee naar bed te nemen. Al bladerend vergaapte ik me aan foto’s van gebraden kippen, bruingebrande rollades en gemarineerde saté. Ik beeldde me in dat ik daar gretig mijn tanden in zette. Er zullen trouwens ook wel schalen met groente bij hebben gestaan, maar dat kan ik me niet meer herinneren.
Vervolgens telde ik de minuten tot het avondeten. Want dat was voor mij het hoogtepunt van de dag. En zo is het altijd gebleven. Veel eten vooral, in de stijl van mijn sterrenbeeld: leeuw. Maar ja, leeuwen zijn nooit te dik. Dat is dan weer het verschil.
Bijna vijftig jaren en twintig kilo’s later heb ik een even bewuste als verstandige keuze gemaakt. Het roer moet om. Na het kansloos volgen van diverse hypes – uiteenlopend van Montignac en sapkuur tot brooddieet en intermittent fasting – heb ik professionele hulp gezocht. Had ik veel eerder moeten doen. Ik volg een traject dat moet leiden tot een gezonde leefstijl, bewust eten en een gewicht dat bij mij past. Mijn coach gaat voor 65 kilo. Ik ook, al zou ik met 70 kilo ook best tevreden zijn.
Terug naar die eerste dag met mijn kleurrijk ingerichte crackers als ontbijt. Het voelde goed. Uitgebalanceerd. Geen vol gevoel, geen leegte. Ik had dat niet verwacht. De lunch – ook niet al te uitbundig – haalde ik tot mijn stomme verbazing met gemak, zonder hongergevoel. En zo is het nog steeds. Een dingetje is wel dat ik elke dag minimaal 2 1/2 liter water naar binnen moet zien te werken om het lichaam te ontgiften. Valt niet altijd mee. Maar met zes doppers verdeeld over de hele dag is het te doen. Ik maak daarbij vele meters: naar het toilet en weer terug. Mijn blaas weet ook even niet wat hem overkomt.
De eerste fase – de voorbereiding op het echte werk – is na twee weken voorbij. In etappes heb ik belastende koolhydraten (brood, rijst, pasta een aardappelen) uit mijn menu’s gehaald. Daar zijn gezonde koolhydraten en meer groente voor in de plaats gekomen. Nu al voel ik me heel fit en – letterlijk – opgeruimd. Geen gehang meer op de bank na een overdadige maaltijd, maar gewoon lekker in mijn vel en hup, meteen de afwas doen.
Maar vooral: de focus niet meer op malse spareribs, maar op gezonde voeding. De bijbehorende map bevat een voedingswijzer en ik kom zaken tegen die voor mij volkomen onbekend zijn.
Adukibonen. Wel eens van gehoord? Ik evenmin. Maximaal een keer per week toegestaan. Ga ik proberen. Katoenzaad. Lamsoor. Nee, ho, stop – dat is een soort groente. Zeekraal. Geen idee. En om te bakken gebruik ik vanzelfsprekend biologische kokosolie. Ja, hè hè.
Ik verdiep me nauwgezet in de werking van het lichaam en in de spijsvertering. Staat in mijn map van alles over in. Ik snap nu hoe ik vanuit het niets getroffen kon worden door een urgente, allesoverheersende trek in eten. Ja, kón, want dit gebeurt nu al niet meer.
Nu is fase 2 begonnen: herstellen. Deze fase duurt totdat ik 2 kilo van mij streefgewicht af ben. Geen idee hoelang dit gaat duren. Maakt niet uit, het gaat goed zo. Ik heb geen haast. Deze fase luistert nauw. Ik moet alles wat ik aan eten ga bereiden wegen. Dus straks maar even een keukenweegschaal kopen.
Een weegschaal voor mezelf heb ik al. De verleiding is groot om er al op te gaan staan. Vanochtend even mijn winterjas aangetrokken. Die zat iets minder strak dan vorig jaar. Een indicatie. Maar ik wacht nog even. Over minimaal een week ga ik mezelf wegen. Ben benieuwd.
“Wat heb ik allemaal al gedaan? Ik heb minder brood gegeten. Ook een tijdje minder pasta. Ik heb tot een paar weken terug elke vrijdag een fruitdag ingelast. En laatst een detox kuur gehouden. Ik heb hardgelopen in het bos. Aan de gewichten gehangen in de sportschool. Ik heb zelfs pillen, shakes en poeders genomen. Kijk, ik heb alles geprobeerd. Maar hoe komt het dat ik toch niet afval?”
